Tijdens de 16e TRT International Documentary Awards werd een panel gehouden met de titel "Ik was getuige van de genocide".

Het panel, onder leiding van TRT-nieuwscorrespondent Mücahit Aydemir, bestond uit toespraken van Mahmoud Al-Atassi, regisseur van de documentaire "Eyes of Gaza", Aslıhan Eker Çakmak, producent van de documentaire "Gaza Remains in Frame" en Omer Nabil, regisseur.

De Syrische regisseur Al-Atassi stelde dat de mensen in Gaza aan niets anders kunnen denken dan aan eten en water. "Het leven daar is echt heel ingewikkeld. In de documentaire Eyes of Gaza heb ik geprobeerd te begrijpen hoe het dagelijks leven van de inwoners van Gaza verloopt en hoe zij daaraan bijdragen."

Al-Atassi, die stelde dat zij als documentairemakers de verantwoordelijkheid hebben om de verhalen van de onderdrukten te vertellen, zei: "Jarenlang heeft Israël het Westen, de Amerikanen, overtuigd door zijn eigen waarheid te vertellen. Nu laten we het ware gezicht van de mensen in Gaza zien."

Al-Atassi benadrukte dat kijkers ook een ernstige verantwoordelijkheid dragen tegen de wreedheden die plaatsvinden. Hij zei: "Jullie (kijkers) kunnen nu jullie stem laten horen. Als Amerikaan, Nederlander of westerling hebben jullie een luidere stem dan in het Oosten. Daarom hebben jullie een grotere verantwoordelijkheid en zijn jullie ook verantwoordelijk voor wat er in het verleden is gebeurd."

Mahmoud Al-Atassi gaf aan dat hij het verhaal van de journalisten in Gaza met de wereld wil delen. Hij zei dat de kogelwerende vesten met opdruk die door verslaggevers over de hele wereld worden gedragen ter bescherming in oorlogsgebieden, de journalisten in Gaza tot een doelwit hebben gemaakt.

"Ze willen onze ogen sluiten. Daar komt de titel van de film, 'Eyes of Gaza', vandaan. Als Israël erin slaagt alle journalisten te doden en iedereen het zwijgen op te leggen, hebben we geen toegang meer tot Gaza en wat daar gebeurt," zei Al-Atassi.

Al-Atassi merkte op dat hij tijdens de opnames van de documentaire alleen het beeld van bloed buiten beeld wilde houden, en voegde daaraan toe:

Ik besloot om geen mensen te laten zien die in de film waren omgekomen. Ik wilde het verhaal vertellen van degenen die nog leefden. Mijn doel was om te laten zien dat er nog steeds mensen in Gaza wonen, dat er levens zijn die het redden waard zijn. Daarom wilde ik niet dat het publiek bloed zag of zich hulpeloos voelde. Er is overal in Gaza zoveel bloed. Maar er zijn nog steeds mensen in leven. Ze zijn het echt waard om gered te worden, om in leven te blijven.

Producent Aslıhan Eker Çakmak gaf ook aan dat ze een speelfilmproject in Gaza planden, maar dat niemand daar in staat was om dat te overwegen.

Çakmak verklaarde dat ze in de documentaire "Gaza Remains in Frame" het verhaal van wat er in Gaza gebeurde, vertelden door de ogen van Yahya en Mahmoud. "Ons doel was om verschillende verhalen naast elkaar te zetten. Maar we hebben ons alleen op Yahya en Mahmoud gericht, omdat hun verhalen zich in de loop van de tijd vermenigvuldigden", aldus Çakmak.

Çakmak, die uitlegde dat Yahya overleed nadat de documentaire was uitgebracht, zei: "Ze waren gewoon fotografen. De oorlog heeft hen tot journalisten gemaakt. We verloren Yahya nadat de film was afgerond. Maar de film leeft nog steeds voort."

Çakmak benadrukte de diepe betrokkenheid van de Palestijnen bij het leven en zei: "Ze zeggen: 'Als Gaza wordt verwoest, zullen we het herbouwen, we zullen ons leven herbouwen, zolang we maar overleven.' Ze houden zo veel van het leven. Daarom gaat hun vermogen om weerstand te bieden onze verbeelding te boven."

Omer Nabili, regisseur van de documentaire "Gaza Remains in Frame", uitte zijn verbazing toen hij op sociale media de foto's zag die de Palestijnse fotograaf Mahmoud Abu Hamda had gemaakt.

Nabili zei:

Ik was erg verrast toen ik Mahmouds carrière zag en de beelden die hij uit Gaza liet zien. Hij liet prachtige beelden zien van de zee, het groen, de natuur. Toch was Gaza in mijn gedachten een plek die ik alleen in het nieuws kende, een oorlogsgebied. Maar hij sprak en handelde als een kunstenaar. Hij was iemand die de schoonheid in alles zag. Hij liet alleen de mooie kant zien.

Nabili, een Palestijn die nog nooit in Gaza is geweest, zei dat hij zich sterk identificeert met Abu Hamda omdat ze een vergelijkbaar carrièrepad hebben gevolgd. "Als ik in Gaza geboren was, zou hij mijn beste vriend zijn geweest. We zouden als cameramannen hebben samengewerkt en ik zou hetzelfde hebben gedaan. Die empathie is terug te vinden in de documentaire 'Gaza Remains in Frame'", legde hij uit.

Nabili benadrukte dat ze tijdens de opnames van de documentaire het contrast tussen schoonheid en lelijkheid tijdens de genocide wilden vastleggen en gaf aan dat de oorspronkelijke werktitel van de film "We Love Life" was.

De 16e TRT Documentary Awards duren tot en met 9 november en omvatten filmvertoningen, interviews met deskundigen op hun vakgebied, panels en workshops.